راسل برند در مورد سیاستمداران و سلامت روان آنها حرف های زیادی برای گفتن دارد و افشاگری او به همان اندازه که حقیقت دارد تکان دهنده است. طرفداران نظرات خود را در مورد وضعیت سلامت روانی دونالد ترامپ و همچنین کانیه وست که در حال حاضر در کاندیدای ریاست جمهوری است ارسال کردند. سوال مطرح شده این است که آیا حتی می توان فردی را انتخاب کرد که بیمار روانی نباشد.
راسل برند نظری در مورد این موضوع دارد که بسیاری از بینندگان انتظارش را نداشتند، اما به اندازه ای اعتبار در اظهارات او وجود دارد که به سختی می توان دیدگاه او را به عنوان نادرست استدلال کرد. به عبارت ساده، راسل برند بیان می کند که «احتمالاً برای همیشه غیرممکن بوده است.او از اظهارات جسورانه خود با نگاهی گذرا به افرادی که در گذشته کشور را اداره کرده اند، حمایت می کند.
سلامت روان در موقعیت های قدرتمند
این موضوعی نیست که تاکنون به طور گسترده به آن پرداخته شده است. تصور می شد که رهبر یک کشور فردی متین، تحصیلکرده و متعادل است که می تواند به بحرانی ترین مسائلی که کشور را تحت تأثیر قرار می دهد، بپردازد و برای بهتر شدن شهروندانش تصمیمات درست بگیرد.
بسیاری از ما تصور می کنیم که نوعی پیش نیاز ثبات ذهنی وجود دارد که با دستیابی به یک نقش قدرتمند و حیاتی مانند رئیس جمهور شدن ایالات متحده همراه است. با این حال، به لطف رفتارهای ظاهری وحشیانه و اغلب نامناسب ترامپ، و کمپین سیاسی اخیر کانیه وست، اکنون مرکز توجه به ثبات ذهنی این دو مرد و رهبرانی که قبل از آنها در دفتر بیضی شکل نشسته اند، معطوف شده است.
وضعیت روانی رهبران قبلی
طبق گفته راسل برند، رئیس‌جمهوری با ثبات ذهنی در تاریخ ایالات متحده وجود نداشته است. او ادامه داد: "اگر به شخصیت های تاریخی نگاه کنید، چرچیل، افسرده، نیکسون، آجیل، کندی، به نظر می رسد که او یک معتاد جنسی بوده است."
او حتی تا آنجا پیش رفت که گفت که مارگارت تاچر سلامت عقل خود را حفظ کرده است، اما این به قیمت "جدایی از تربیت او" تمام شد. برند می‌گوید که برای موفقیت باید «زنانه الهی‌اش را می‌کشد» و به این معناست که این همان کاری است که سیاست با او انجام داده است، و این برای یک زن سخت است که بتواند وارد طیف سیاسی شود. اگر برای تأمل در ژرفای آنچه برند می‌گوید مکث کنیم، شواهدی برای تأیید نظرات او وجود دارد.
برند معتقد است که "اگر به یک انسان رای می دهید، به یک بیمار روانی رای می دهید" بنابراین او پیشنهاد می کند که ما به یک انسان جدید رای ندهیم، بلکه به یک سیستم جدید رای دهیم. وی در ادامه به این موضوع پرداخت که این افراد که در مناصب «قدرت» قرار می گیرند، اصلاً قدرت واقعی ندارند. آنها اساساً، همانطور که او توصیف می کند، "بازیگران پولی" هستند که عملکرد یک سیستم گسترده تر را منعکس می کنند.
