اگر به تاریخچه Nickelodeon نگاه کنید، انکار تأثیر این شبکه بر فرهنگ پاپ بسیار سخت است. این شبکه نه تنها باعث راه اندازی حرفه افرادی مانند آریانا گرانده و تعدادی دیگر از ستارگانی شد که بسیار ثروتمند هستند، بلکه این شبکه همچنین تعدادی نمایش اصلی خلق کرد که باعث شادی زیادی برای یک نسل کامل شده است. البته، این شامل هی، آرنولد می شود!
هی، آرنولد، کریگ بارتلت! دارای 100 قسمت در پنج فصل بود که از سال 1996 تا 2004 پخش شد. همچنین دو فیلم اسپین آف، هزاران کالا، و مهمتر از همه، یک طرفداران عظیم و اختصاصی که از سریال بیرون آمدند، وجود داشت.اما دقیقاً چگونه کریگ الهام گرفت تا سریالی درباره یک بچه سر به شکل فوتبال بسازد که خودش را با پدربزرگ و مادربزرگ و دوستانش درگیر انواع مشکلات کرد؟ در اینجا حقیقت در مورد منشاء هی، آرنولد است! و هشدار اسپویلر… شامل نماد دیگری از دوران کودکی است.
PeeWee Herman Created Hey, Arnold! … مرتب‌سازی از
طبق مصاحبه ای توسط Vox، کریگ بارتلت انیماتور شروع به ساخت کارتون های پنی در نمایش افسانه ای کودکان، PeeWee's Playhouse کرد. در اواخر دهه 1980 هیچ سرگرم کننده بزرگتری برای کودکان به اندازه پل روبنس و پسر عجیب و غریبش PeeWee Herman وجود نداشت. بنابراین، استخدام کریگ در آن برنامه که بخش انیمشن نمایش را متحرک می کرد، فرصتی بزرگ برای او بود.
در حین بازی با شخصیت های عجیب و غریب در کارتون های Penny در خانه بازی PeeWee، کریگ یک بچه سر فوتبالی خلق کرد… بله… آرنولد. که به نام عموی همسرش نامگذاری شده است.
طبق ویدیویی در مورد تاریخچه هی، آرنولد!، ایده سر فوتبالی شکل به ذهن کریگ رسید، فقط به این دلیل که شکل دادن به آن از خاک رس برای او آسان بود. او چشم‌ها را در دو طرف سر قرار داد، زیرا به شخصیت «ظاهر باحال و شبیه بودا» می‌داد.
از این آزمایش بازیگوش، کریگ سه فیلم کوتاه برای کارتون پنی تولید کرد که شخصیت آرنولد را نشان می داد، "آرنولد از کلیسا فرار می کند" معروف ترین آنها.
البته، کریگ کاملاً نمی دانست که بازی با خاک رس منجر به خلق یکی از دوست داشتنی ترین و به یاد ماندنی ترین شخصیت های انیمیشن دهه 1990 می شود. اما، او می دانست که افزودن آرنولد به کارتون های پنی ارزشمند است.
ایده های ارائه به Nickelodeon مسطح شد، بنابراین کریگ مجبور شد چیزی ارائه دهد
از آنجایی که کریگ در خلاقیت خود احساس راحتی بیشتری می کرد، تصمیم گرفت که بخواهد شاخه ای بسازد و مجموعه ای از خود بسازد.این همان چیزی بود که او را تشویق کرد تا با نیکلودئون و تهیه‌کننده مسابقه، مری هرینگتون، ایده‌های مختلفی داشته باشد. همه این ایده‌ها هیچ ربطی به آرنولد نداشتند و هیچ‌کدام از آنها برای مری و نیکلودئون جالب نبود.
بنابراین، کریگ، و همچنین شرکای خلاقش، کمی ناامید شده بودند. این همان چیزی است که باعث شد کسی به ماری پیشنهاد دهد که نگاهی به کارتون های پنی از PeeWee's Playhouse بیندازد تا درک بهتری از آنچه کریگ می تواند انجام دهد. معلوم شد، او آنها را دوست داشت… به طور خاص، او عاشق آرنولد بود. سپس از کریگ پرسید که او چه ایده ای برای آرنولد دارد.
تنها چیزی که کریگ در مورد آرنولد داشت، خارج از چیزهای کارتون های پنی، یک پانل کمیک بود که او برای Simpsons Illustrated انجام داد. آرنولد «در حال بیدار شدن از یک رویا» در حال فریاد زدن بود.
این کمیک استریپ عجیب در نهایت چیزی بود که Nickelodeon را در ساخت یک سریال کامل بر اساس شخصیتی که کریگ به طور تصادفی خلق کرد فروخت.در آن زمان، کریگ این ایده را به عنوان "چارلی براون برای دهه 90" مطرح کرد. به اندازه کافی خنده دار، به نظر می رسید این مقایسه مناسبی باشد.
کریگ همچنین به کاوش در موضوعات بیشتر بزرگسالان یا، حداقل، موضوعاتی که بچه ها واقعاً می توانند با آنها ارتباط برقرار کنند، علاقه مند بود. به خصوص بچه‌هایی که در بخش‌های طبقه پایین پورتلند، سیاتل و نیویورک بزرگ می‌شوند، که شهر نمایش بر اساس آنها ساخته شده است. او همچنین نمی‌خواست شخصیت‌هایش را تا پایان اپیزود از قلاب خارج کند، مانند اکثر کارتون‌های کودکان (و هنوز هم می‌کنند). او می خواست عواقب واقعی را نشان دهد و «همه چیز را در یک کمان خوب نپیچاند».
کریگ بارتلت در مصاحبه ای با Vox گفت: "[ما در حال ساختن نمایشی درباره یک بچه حساس بودیم که واقعاً از نظر احساسی نشان می دهد که بچه بودن واقعاً چگونه است." "شما به نوعی ناتوان هستید. بزرگسالان همه چیز را اداره می کنند، و شما واقعاً حرفی برای گفتن ندارید، جایی که باید دنیای خود را بسازید."
این بدان معناست که لحظات سرگرم کننده در نمایش اغلب دارای واقعیت خشن تری هستند که به شخصیت های او اجازه می دهد رشد کنند و از آن درس بگیرند. اما این بدان معنا نیست که پر از فانتزی و ماجراجویی نیست.
کریگ درباره برنامه محبوبش توضیح داد: «بچگی من خیلی همینطور بود. "من به نوعی زندگی درونی عظیمی داشتم، زیرا فکر نمی‌کردم کسی بداند یا برایم مهم باشد که من چه کار می‌کنم. بنابراین فقط یک دنیای رویایی ساختم."
