بسیاری از شخصیت های دیزنی دست کم گرفته شده هستند و شکی نیست که راجر خرگوش یکی از آنهاست. اگرچه اگر منصفانه باشیم، راجر، از ترکیب برجسته فیلم لایو اکشن/انیمیشن 1988 از نظر فنی توسط بنر تاچ استون دیزنی منتشر شد و تا جایی که می دانیم تصویری در دیزنی لند ندارد. این به این دلیل است که فیلم برای مخاطبان بزرگسال بسیار بیشتری نسبت به فیلمی بود که به آن عادت داشت. با این حال، زمانی که برای اولین بار منتشر شد، پول هنگفتی به دست آورد و از آن زمان تا کنون یک فرقه اختصاصی ایجاد کرده است. هر طرفداری یک خرگوش مورد علاقه Who Framed Roger Rabbit دارد؟ صحنه، از جمله کریستوفر لیود که نقش قاضی دووم را بازی کرد. این فیلمی پر از لحظات به یاد ماندنی است که برای طرفداران فیلم نوآر و انیمیشن‌ها آماده می‌شود.راستش، Who Framed Roger Rabbit یک جواهر واقعی است…
بسیاری از طرفداران منشأ واقعی داستان یک کارآگاه خصوصی (ادی والیانت از باب هاسکینز) را نمی‌دانند که درگیر توطئه‌ای می‌شود که شامل قتلی می‌شود که بر روی خرگوشی از قسمت کارتونی شهر سنجاق می‌شود. معمایی پیرامون جنگ های حمل و نقل در لس آنجلس.
بیایید نگاهی به منشا واقعی فیلم محبوب رابرت زمکیس بیندازیم…
بر اساس یک رمان بود… بیشتر…
با تشکر از تاریخ شفاهی عالی i09 از "چه کسی راجر رابیت را قاب کرد؟" و تاثیری که فیلم بر دنیای انیمیشن گذاشته است، ما چیزهای زیادی در مورد منشاء این فیلم یاد گرفته ایم. در تاریخ شفاهی، i09 تعدادی از ستارگان، فیلمسازان و نویسندگان فیلم جفری پرایس و پیتر اس. سیمن را که تا حدودی در مورد خلق فیلم روشن کردند، ردیابی کرد.
اولین چیزی که باید بدانید این است که فیلم در واقع بر اساس کتابی از گری کی در سال ۱۹۸۱ ساخته شده است.ولف به نام "چه کسی راجر رابیت را سانسور کرد؟" این کتاب توسط دیزنی خریداری شد و در نهایت به شرکت استیون اسپیلبرگ، آمبلین که با شرکت تاچ استون دیزنی همکاری داشت، عرضه شد.
با این حال، فیلم کاملاً با رمانی که کاملاً در دنیای انیمیشن می گذرد متفاوت است. بنابراین، آن را به طور کامل از ترکیب خارق العاده لایو اکشن/انیمیشن که فیلم استفاده می کرد استفاده نکرد. البته انجام این کار در یک کتاب تقریبا غیرممکن است. با این حال، هم فیلم و هم کتاب در یک دوره اتفاق می‌افتند و تأثیرات زیادی در فیلم نوآر داشتند، مانند محله چینی، شاهین مالت، و غرامت مضاعف.
"پیتر اس. سیمن"، فیلمنامه نویس درباره اقتباس از فیلم گفت: "ما می خواستیم آن دوره درست باشد، چیزی مربوط به اواخر دهه 40 با کارآگاه سخت جوشان و مشکل نوشیدن". "این مسیر کارآگاهان قبلی را دنبال کرد - هامفری بوگارت، محله چینی ها، حکم (به همراه پل نیومن). ادی والیانت به این وظیفه عمل نکرد.او یک شخصیت زخمی بود."
اما فیلمنامه نویسان همچنین می خواستند کاری انجام دهند که کاملاً متفاوت باشد، تا به مخاطبان تجربه ای بدهند که قبلاً هرگز کاملاً شاهد آن نبوده بود.
"ما در تلاش بودیم به [مخاطبان] چیزی آشنا بدهیم، زیرا می‌خواستیم چیزی به‌طور تکان‌دهنده‌ای ناآشنا به آنها بدهیم، این ایده که زمانی، شخصیت‌های کارتونی در همان پیاده‌روهایی که ستاره‌های سینما در هالیوود راه می‌رفتند، قدم می‌زدند. پیتر توضیح داد. "ما شما را با گفتن "اوه بله، این یک فیلم نوآر است که آشنا به نظر می رسد" فریب دادیم."
تاسیس توطئه بر اساس چیزی واقعی
ایده تلفیق دنیای انیمیشن با لایو اکشن جالب بود، اما می تواند یک حیله کوچک باشد. به همین دلیل است که پیتر گفت کارگردان رابرت زمکیس مطمئن شد که آنها بیش از هر چیز روی داستان تمرکز کرده اند.
بنابراین، آنها یک داستان واقعی پیدا کردند تا از آن به عنوان توطئه بزرگی استفاده کنند که معمای قتل به آن تبدیل می شود.داستان درباره راه‌آهن برقی اقیانوس آرام جنوب کالیفرنیا بود، معروف به "ماشین قرمز" که در دهه 1920 به دنیای ترانزیت حسادت می‌کرد. این روش مقرون‌به‌صرفه و سازگار با محیط‌زیست برای حمل‌ونقل شهروندان در نهایت با گسترش شهرها تضعیف شد. سیستم آزادراه.
جفری پرایس، یکی از فیلمنامه نویسان، درباره چگونگی تغییر اقتباس از رمان گفت: «تمام چیز در مورد ماشین قرمز و حمل و نقل عمومی، قاضی عذاب و همه چیز، اختراع ما بود.»
با این وجود، فیلمنامه نویسان مطمئن شدند که به جنبه نوآر کتاب وفادار می مانند. اگرچه آنها نگران بودند که مخاطبان بیشتر به جنون علمی-تخیلی وحشت دهه 80 علاقه داشته باشند. ژانر نوآر از دهه 50 از بین رفته بود. اگرچه محله چینی ها که در سال 1974 منتشر شد، به مخاطبان جدیدتر درک جدیدی از این ژانر داد.
جفری پرایس توضیح داد:"ما تقلید از محله چینی ها انجام نمی دادیم، اما از موفقیت آن سود بردیم." "بنابراین شکی نیست که تماشاگران با دیدن راجر رابیت مشتاق آن شدند."
خوشبختانه برای آنها، "چه کسی راجر رابیت را قاب کرد؟" هیچ چیز کمتر از یک کلاسیک پایین آمده است.
