در حالی که اکثریت قریب به اتفاق ستارگان مجموعه Real Housewives از امتیازات بسیار بالایی برخوردارند، Chanel Ayan قطعا در اقلیت است. در حالی که آخرین قسمت از مجموعه نمایش های واقعیت عجیب و غریب موفق و خالق آن، اندی کوهن، به دلیل تنظیم آن در دبی مورد انتقاد قرار گرفته است، بدون شک سرگرم کننده بوده است.
The Real Housewives of Dubai مطمئناً بازیگران قابل توجهی دارد، اما Chanel Ayan بدون شک ستاره برجسته است. نه فقط به این دلیل که او شعار خود را خلاصه می کند "آنها از من متنفر نیستند زیرا من زیبا هستم، آنها از من متنفرند زیرا آنها ابتدایی هستند" بلکه به این دلیل که او یک داستان اصلی واقعاً جذاب دارد.
Chanel تبار سومالیایی و اتیوپیایی است و در مالابا، کنیا بزرگ شده است. او در دوران کودکی خود متحمل ظلم و ظلم های شدید شد و همچنین سنت های اعتقادی خانواده اش را شکست تا برای عشق ازدواج کند.
به نظر می رسد کل سبک زندگی شانل با خانواده اش در تضاد است. اگرچه او به Vulture اظهار داشت که برخی از اقوام حامی دارد، دیگران کاملاً از حضور او در برنامه واقعیت متنفرند.
چرا Chanel Ayan به جمع بازیگران خانه دار واقعی دبی پیوست
قبل از پیوستن به نمایش واقعیت، شانل یک حرفه مدلینگ پردرآمد برای خود در کنیا ایجاد کرد. پس از موفقیت در آنجا، کارآفرین به دبی راه یافت و کسب و کار خود را به سطح کاملاً جدیدی رساند.
این چیزی است که در نهایت باعث شد او به گروه بازیگران خانه‌دار واقعی دبی بپیوندد.
"صادقانه بگویم، وقتی با من تماس گرفتند نمی دانستم که این کار مهمی است." وقتی از کرکس پرسیده شد که چگونه به گروه بازیگران پیوسته است، شانل گفت.
"من لسا [میلان هال] را به نمایش آوردم، و لسا، نینا [علی] را با خودم آورد. دهکده بسیار کوچک با کمتر از 1000 نفر. این چیزی است که وقتی بچه کوچک بودم هرگز رویای آن را نمی دیدم."
چرا Chanel Ayan در سومالی جنجالی است
در حالی که شانل آیان ریشه های خود را به سومالی ردیابی می کند، او در واقع در کنیا بزرگ شده است. شکی نیست که سبک زندگی او برای خود در بزرگسالی بسیار متفاوت از اکثریتی است که در این کشورها زندگی می کنند.
اما تصمیمات او به دلیل تربیت او در یک خانواده مسلمان مومن حتی بحث برانگیزتر تلقی شد.
من مسلمان به دنیا آمده ام. خیلی به آن افتخار می کنم. شاید آنقدر که باید دنبال نمی کنم، اما فکر می کنم بین من و خداست. خدا می داند که من خوبم. شنل به کرکس گفت.
"1 میلیارد مسلمان در جهان وجود دارد، نه فقط پنج نفر که ما را توصیف می کنند. بنابراین، به این ترتیب، من دوست دارم که در مورد آن صحبت می کنم و به آن افتخار می کنم."
اما این غرور با برخی از مردم، به ویژه در سومالی، دشمنی کرده است.
"من با مردم سومالیایی مشکل دارم که احساس می کنند در فرهنگ خود آنطور که باید خوب نیستم، زیرا لباس های کوتاه می پوشم، یک لیوان شراب می آورم، کلاه گیس می پوشم. دوست دارم آنها را ببینند. که 40 سال پیش، 50 سال پیش، سومالی اینطور نبود. فرهنگ چون در آنجا به دنیا آمدم و بزرگ شدم. من نمی گویم سومالی ذهن باز نیست، فقط متفاوت است."
من در سیاست نیستم. من در سرگرمی هستم من فقط نماینده خودم هستم اگر بتوانید چیزی از من بیاموزید، خوشحالم، اما من اینجا نیستم که یک فرهنگ کامل را نمایندگی کنم. راستش را بخواهید وقتی فیلمبرداری را شروع کردم فراموش کردم که سومالیایی هستم. من فقط خیلی باز شدم. من هرگز شراب نداشتم. فکر کردم، این فقط یک نمایش آمریکایی است. هیچ کس آن را نخواهد دید اکنون من همه جا در کنیا هستم.هر روزنامه، هر مجله، برنامه تلویزیونی - آنها در مورد من صحبت می کنند."
چرا برخی از خانواده Chanel Ayan از او حمایت نمی کنند
Chanel Ayan تربیت بسیار مشکلی داشت، به ویژه در رابطه با رابطه او با پدرش. در حالی که ما نمی توانیم در اینجا وارد جزئیات وحشتناک آن شویم، او به طور طولانی در مورد آن صحبت کرده است.
در مورد بقیه اعضای خانواده اش در کنیا، شانل ادعا کرد که برخی از آنها از او حمایت می کنند در حالی که برخی دیگر واقعاً، واقعاً از او حمایت نمی کنند.
"خواهرم بسیار مذهبی است. او یک عکس از روزنامه کنیا برای من فرستاد و گفت: "خودت را توضیح بده".
Chanel ادامه داد: "بعد از آن بسیاری از جامعه سومالیایی شروع به صدا زدن من کردند، از اینکه گفتم من کنیایی هستم ناراحت بودند، اما اکثر آنها متوجه نمی شوند که یک استان کامل در کنیا وجود دارد که فقط برای سومالیایی ها، من حتی در مورد اینکه مادرم در اتیوپی به دنیا آمده و بزرگ شده است صحبت نمی کنم."
درمورد برادر شانل، واقعیت شو این را گفت:
"روز پیش برادرم به من نوشت و گفت: "اوه خدای من، تو دیوانه ای. هر بار که یک قسمت را تماشا می کنم، نمی دانم چه می خواهی بگویی." یکی از خواهرانم خیلی حمایت می‌کند؛ او هر قسمت را قبل از پخش تماشا می‌کند، اما بیشتر خانواده‌ام تبریک نمی‌فرستند. بیشتر این است که "اوه خدای من، تو ما را خجالت می‌کشی."
