در گفتگوهای مربوط به بهترین فیلم های تمام دوران، نامی که هرگز از بالای فهرست دور نخواهد بود، «پدرخوانده» فرانسیس فورد کاپولا است. در آی‌ام‌دی‌بی، فیلم رستگاری در شاوشنک به کارگردانی مورگان فریمن به‌عنوان بالاترین امتیاز در تمام دوران‌ها رتبه‌بندی شده است و پدرخوانده اصلی در رتبه دوم قرار دارد.
شوالیه تاریکی کریستوفر نولان جایگاه سوم را به خود اختصاص داد، قبل از اینکه The Godfather II فهرست چهار فیلم متحرک دارای بالاترین امتیاز را از تمام دوران ها در وب سایت تکمیل کند.
آل پاچینو شاید برجسته ترین ستاره سه گانه پدرخوانده باشد که برای آن مجموعاً میلیون ها دلار به دست آورد. با این حال، او تنها - یا حتی بزرگترین - ستاره در داستان ها نبود.
احتمالاً این افتخار برای مارلون براندو مناسب است، زمانی که در سال 1972 در نقش ویتو کورلئونه (پدرخوانده) یک سوپراستار بود. با این حال، با رابرت دنیرو هرگز به دو دنباله بازنگشت. بازی در نقش یک نسخه جوان از شخصیت در فیلم دوم.
هر دو براندو و دنیرو برای اجرای خود تحسین های زیادی دریافت کردند، به طوری که طرفداران و منتقدان نمی توانند تاج برتری ویتو کورلئونه را به دست آورند.
رابرت دنیرو بازی در اولین "پدرخوانده" را رد کرد
از همان ابتدا، کارگردان فرانسیس فورد کاپولا به شدت مشتاق همکاری با رابرت دنیرو در پروژه پدرخوانده بود. در واقع، او نقش پائولی گاتو، یک سرباز پیاده برای خانواده جنایتکار کورلئونه را به او پیشنهاد داد.
کلمه حاکی از آن است که در ابتدا، دنیرو حتی این نقش را پذیرفت، قبل از اینکه بعداً آن را رها کرد تا بتواند در یک فیلم کمدی جنایی با عنوان گروهی که نمی‌توانست مستقیم شلیک کند بازی کند. نقش شخصیت پائولی را جانی مارتینو بازی کرد که با این وجود به عدالت عمل کرد.
پس از موفقیت چشمگیر فیلم اول، کاپولا و پارامونت پیکچرز روی دنباله‌ای کار کردند که بیشتر بر روی پس‌زمینه ضدقهرمان مرکزی، ویتو کورلئونه تمرکز می‌کرد.
دنیرو که در آن زمان فقط 30 ساله شده بود، برای این نقش عالی بود. کارگردان با پیشنهاد دیگری برای این بازیگر بازگشت و این بار ستارگان برای همکاری خود همسو شدند.
عمل کردن به استانداردهایی که مارلون براندو تعیین کرده بود کار بدی نبود، اما دنیرو آنقدر خوب عمل کرد که این استانداردها را با جایزه اسکار خودش برای «بهترین بازیگر نقش مکمل مرد» مطابقت داد.
مارلون براندو جایزه اسکار خود را برای «پدرخوانده» اهدا کرد
در برنده شدن جایزه اسکار، رابرت دنیرو ثابت کرده بود که حداقل می‌تواند مانند مارلون براندو در تصویر اول، ویتو کورلئونه را به خوبی اجرا کند. براندو خودش نامزد جایزه اسکار در بخش "بهترین بازیگر مرد" شده بود.
هنگامی که این رویداد اتفاق افتاد، بازیگر افسانه ای نتوانست در مراسم حاضر شود. به جای او، او بازیگری به نام ساچین لیتل فدر را فرستاد تا به حاشیه راندن هنرمندان بومی آمریکا در این صنعت و به تصویر کشیدن آنها در فیلم های هالیوود توجه کند.
وقتی براندو به عنوان برنده جایزه اسکار اعلام شد، لیتل فدر به صحنه رفت و اعلام کرد که "متأسفانه" انتخاب کرده است که این جایزه را به دست آورد. این اساساً او را در فهرست انحصاری ستاره‌هایی قرار داد که جوایز معتبر تاریخ را رد کرده‌اند.
در حالی که امروز این ژست به طور گسترده مورد تحسین قرار می گیرد، در آن زمان واقعاً اینطور نبود. در واقع، هنگامی که لیتل فدر از طرف براندو سخنرانی می کرد، صدای ناله های شنیدنی در بین تماشاگران شنیده می شد.
آیا رابرت دنیرو در نقش ویتو کورلئونه از مارلون براندو پیشی گرفت؟
یک نظرسنجی از طرفداران درباره Quora در مورد بازجویی اینکه چه کسی بین مارلون براندو و رابرت دنیرو نقش ویتو کورلئونه را بهتر بازی کرده است، ثابت می‌کند که پاسخ دادن به این سؤال چقدر دشوار است.
در عوض، به نظر می رسد اجماع عمومی این است که دنیرو شخصیتی را که در ابتدا بسیار ماهرانه توسط براندو ساخته شده بود، کامل کرد.
«براندو شخصیت را با دقت در حدود ده دقیقه خلق کرد. یکی از گرگ میکولا استدلال کرد که رابرت دنیرو شخصیت پردازی براندو را کامل کرد، اگرچه در نهایت رنگ های خود را بر روی یک پرچم سنجاق کرد: "اما در پایان، پرچم براندو همیشه بهترین خواهد بود."
کاربری به نام ماریا وب نیز مشکل مشابهی را بیان کرد و فقط کمی برعکس آن متمایل شد. او نوشت: «اوه مثل اینکه بخواهید انتخاب کنید کدام یک از فرزندانتان مورد علاقه شماست!» او نوشت.
«نمی توانم ببینم که براندو در نقش ویتو جوان به اندازه دنیرو متقاعد کننده، طنزآمیز و ظاهراً بی دردسر بازی می کند. وب افزود: با این حال، دنیرو قطعا استعداد و جاذبه لازم برای بازی در نقش یک ویتو مسن‌تر را دارد.
دنیرو با براندو در سال 2001 در درام سرقت به نام The Score که آخرین فیلم او قبل از مرگش در سال 2004 بود، همکاری کرد.
