نمایش کودکان اغلب به‌طوری‌که… «نمایش‌هایی برای کودکان» انجام می‌شود. در نگاه اول، به نظر می رسد که آنها برای یک جمعیت خاص به عنوان یک سرگرمی بی فکر خلق شده اند. در حالی که بسیاری از نمایش‌های متحرک مدرن تمایل دارند به این انتقاد متمایل شوند، چند جواهر وجود دارد. به‌ویژه نمایش‌هایی از دهه 1990 که دقیقاً با جمعیت جوانی خود به عنوان احمق‌های سعادتمند برخورد نمی‌کردند.
نمایش‌هایی مانند Batman: The Animated Series به خاطر قسمت‌های احساسی، لحن تیره‌تر و تمایل به کندوکاو در موضوعات سنگین مورد تحسین قرار گرفتند. همین امر برای بسیاری از برنامه های شبکه محبوب نیکلودئون نیز صادق است.از جمله Rugrats بود که توسط Arlene Klasky، Gabor Csupo، و Paul Germain ساخته شد و در سال 1991 در شبکه پخش شد. این سریال به قدری موفق بود که چندین فیلم، سریال های اسپین آف، بازی های ویدیویی و انبوهی از کالاها را تولید کرد.. اما Rugrats صرفاً به این دلیل که خنده‌دار، زیبا و آموزشی بود موفق نبود. موفقیت آمیز بود زیرا مخاطب عمیقاً با شخصیت ها ارتباط داشت. این به این دلیل است که نویسندگان نمی ترسیدند نشان دهند که چقدر می توانند آسیب پذیر باشند. و این به معنای بررسی موضوعات سخت و افسرده کننده بود…
غمگین ترین قسمت Rugrats
Rugrats هرگز از لمس دقیق موضوعات ظریف در اپیزودهای متعدد، از جمله به تصویر کشیدن شخصیت های LGBTQ+ نمی ترسید. اما شکی نیست که فصل 4 "روز مادر" غم انگیزترین است. بیشتر اپیزود به این می پردازد که نوزادان اهمیت روز مادر را درک می کنند و همچنین به مادران خود چه هدیه ای بدهند. همچنین یک عنصر بسیار مرتبط و ویرانگر نمایش را روشن می کند.
"روز مادر" اولین اپیزودی است که واقعاً به داستان غم انگیز چاکی فینستر می پردازد. برای بسیاری از طرفداران، چاکی قلب و روح این سریال است که اتفاقاً به طرز شگفت انگیزی بازیگرانش می شود. او بهترین فویل برای شخصیت اصلی، تامی است.
جایی که تامی شجاع و قاطع است. چاکی یک گربه ترسناک است که کاملاً مطمئن نیست که در هر لحظه از چه جاده ای برود. اما چاکی همیشه در پایان روز جرات پیدا می کند. و معمولاً این اوست که شخصیت های دیگر را با روح مهربان و معصوم خود مستقر می کند.
چاکی بسیاری از ویژگی های شخصیتی خود را از پدرش چاس می گیرد. اما در «روز مادر»، چاکی نشان می‌دهد که او در واقع در یک زمینه تکامل یافته‌تر از پدرش است… پردازش غم و اندوه.
"روز مادر" عمیقاً به این می پردازد که چرا چاکی مادر ندارد. در حالی که بیشتر والدین دیگر در نمایش زنده و سالم به تصویر کشیده می شوند، چاس همیشه بدون همسر است. و در «روز مادر»، مخاطبان متوجه شدند چرا…
مامان چاکی چه بیماری داشت؟
مادر چاکی، ملیندا فینستر، خیلی قبل از شروع سریال از دنیا می رود، و هرگز دلیل آن فاش نشده است. با این حال، به نظر می رسد که او بر اثر نوعی بیماری لاعلاج درگذشت. با توجه به اینکه Rugrats هنوز یک نمایش کودکانه بود، منطقی است که سازندگان هرگز توضیح ندهند که ملیندا از چه بیماری خاصی رنج می برد. اما در «روز مادر»، نویسندگان به طرز ماهرانه‌ای موضوع تاریک را به گونه‌ای هدایت می‌کنند که برای خردسال‌ترین مخاطبان واقعاً صادق است، اما خیلی سنگین نیست.
در قسمت "روز مادر"، موضوع مادر نداشتن چاکی به طور عمیق مورد بررسی قرار می گیرد. او از دوستانش حمایت می کند و به دلیل بی مادری توسط آنجلیکا بی رحمانه مورد آزار و اذیت قرار می گیرد. اما چاکی با این باور که او هرگز مادر نداشته است، این تجربه را پشت سر می گذارد. ضایعه بزرگی نبود چون او را به یاد نمی آورد. این به استثنای دریافت اجمالی از او در رویاهایش است.
پدر چاکی کیست و چگونه با مرگ همسرش کنار آمد؟
پدر چاکی، از سوی دیگر، عمیقاً تحت تأثیر از دست دادن همسرش است. در این قسمت، چاس جعبه ای از وسایل همسرش را می آورد که از مادر تامی، دیدی، می خواهد که آنها را پنهان کند. او نمی خواهد چاکی آن را پیدا کند. اما کاری که چاس واقعاً انجام می دهد این است که غم خودش را دفن می کند زیرا خودش نمی تواند با آن کنار بیاید.
در پایان اپیزود، چاکی جعبه و عکسی از مادرش را که در آن پنهان شده است پیدا می کند. او به جای اینکه در اندوهی عمیق بیفتد، عکس را به پدرش هدیه می دهد. این روش چاکی برای درک این است که شخصی که باید در روز مادر جشن بگیرد، پدرش است، که هر دو نقش والدین را در زمان مرگ همسرش بر عهده گرفت. اما همچنین نشان می دهد که یک بچه چاکی واقعا چقدر تکامل یافته است. او تصمیم می گیرد به جای اینکه در غم از دست دادن مادرش غمگین شود، خاطرات مثبتی را به اشتراک بگذارد و به پدر و مادری که ترک کرده احترام بگذارد.
چاکی در فیلم Rugrats In Paris فرصتی برای عزاداری مادرش پیدا می کند. شخصیت او نه تنها با این واقعیت کنار می‌آید که پدرش عاشق زنی جدید شده است، بلکه نشان می‌دهد که آرزو می‌کند مانند دوستانش مادری داشته باشد.این یک تکامل طبیعی از چیزی بود که بسیاری از طرفداران آن را غم انگیزترین قسمت Rugrats می دانند.
همه اینها دلخراش است اما به طور همزمان الهام بخش است. ناگفته نماند که نمایشی درباره نوزادان که برای کودکانی که فقط چند سال از شخصیت های اصلی بزرگتر هستند، فوق العاده روشنگر است.
