اکثریت قریب به اتفاق بازیگران از همکاری با کوئنتین تارانتینو دور شده اند و احساس خوشبختی فوق العاده ای دارند. در حالی که کارگردان نمادین Reservoir Dogs، Pulp Fiction و The Hateful Eight ممکن است چند جنبه بحث برانگیز از گذشته خود داشته باشد، از جمله رابطه پیچیده اش با هاروی واینستین، او در بین بازیگران شهرت خوبی دارد. این بدون شک یکی از دلایلی است که لئوناردو دی کاپریو تصمیم گرفت با فیلم کوئنتین در سال 2012، جنگو رها شده، قرارداد ببندد.
در حماسه ی غربی، لئوناردو یکی از مذموم ترین شخصیت های تاریخ سینما، کالوین کندی، را بازی می کند. برده‌دار یکی از شرورهای اصلی داستان است و کاری را انجام می‌دهد که اکثر مخاطبان معتقدند یکی از بدترین چیزهایی است که تا به حال در دوربین به تصویر کشیده شده است.البته، این برای ترساندن هر بازیگر کافی است، چه رسد به یک مرد برجسته خوش تیپ که تا آن زمان حتی نقش یک شرور را بازی نکرده بود. اما احساسات واقعی لئو در مورد جنگو رها شده دلایلی است که او در نهایت با آن قرارداد امضا کرد…
عشق لئو به کوئنتین و داستان با احساسات شدید ناراحتی در تضاد قرار گرفت
"من مدت زیادی است که از طرفداران آثار کوئنتین هستم و این واقعیت را دوست دارم که او به نوعی تاریخ خود را در زمینه ای عمیقاً آمریکایی با این ژانر وسترن اسپاگتی، سرجیو لئونه که در آن ترکیب شده بود، بازسازی می کرد. لئوناردو دی کاپریو در مصاحبه ای قبل از اکران فیلم توضیح داد که تنها کوئنتین تارانتینو می تواند کاری انجام دهد. "این شخصیت واقعاً مرا به یاد لوئی چهاردهم جوانی می‌اندازد که واقعاً از درون در حال پوسیدن بود. همانطور که [کوئنتین] بیان کرد، و همانطور که دوست دارم بگویم، این کسی است که واقعاً نمایانگر انحطاط اخلاقی جنوب در آن دوره بود. منظورم این است که او بدترین بدترین صاحبان مزارع بود.خیلی خوب نوشته شده بود که نمی‌توانستم از آن بگذرم و همیشه دوست داشتم با جیمی فاکس و البته کریستوف والتز و سم جکسون بزرگ کار کنم. عناصر فوق‌العاده زیادی در این فیلم وجود داشت که نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد."
به ویژه، کار با سم جکسون چشم اندازی بود که لئو نمی توانست آن را رد کند. اما صرفاً به این دلیل که او فیلمنامه، کارگردان و بازیگران را دوست داشت، به این معنی نبود که انتخاب ساخت این فیلم کار آسانی بود. در واقع، لئو تا حدودی در مورد چالش برانگیز بودن بازی در نقش چنین انسان وحشتناکی صحبت کرده است.
لئو در مصاحبه ای با نایت لاین اعتراف کرد: "روز اول سر صحنه برای من فوق العاده سخت بود." زمانی که لئو در توضیح جزئیات این موضوع مردد بود، همبازی او، که در مصاحبه نیز حضور داشت، وارد عمل شد.
جیمی فاکس قبل از توضیح اینکه لئو با استفاده از کلمه N واقعاً ناراحت است و فقط برای سیاه پوستان بسیار بد است، گفت: «باید آن را بگویم چون آن را تماشا کردم.خوشبختانه هم جیمی و هم سام جکسون وارد عمل شدند تا به او اطمینان دهند. اگرچه، سم این کار را به اساسی‌ترین روش سام جکسون با گفتن این جمله انجام داد: "هی، مادر، این سه شنبه دیگر برای ماست. بیا شروع کنیم!"
در مصاحبه ای دیگر، لئو روز اول خود را حتی بیشتر توضیح داد و گفت: روز اول کاملاً دیوانه کننده بود. یعنی من دو مبارز داشتم و هر روز آنها را کلمه n صدا می کردم. بود-سخت بود. واقعاً سخت بود، در واقع مدت زیادی طول کشید تا تنظیم کنم.
اما پس از صحبت با جیمی، سم و کوئنتین در مورد آن، لئو متوجه شد که کاملاً ضروری است که این شخصیت را تا حد امکان وحشتناک بازی کند. از این گذشته، به هیچ وجه نباید او را انسانی کرد یا با او همدلی کرد.
لئوناردو در مصاحبه ای با The Screen Actors Guild Foundation گفت: «[در غیر این صورت] مردم فکر می کنند که ما داریم این موضوع را حل می کنیم و تا آنجا که به تاریخ آمریکا مربوط می شود، بحث مهمی است.
همه در نهایت از انتخاب های لئو به عنوان بازیگر حمایت کردند، زیرا این همان چیزی است که برای آن ثبت نام کردند و این داستان مهمی بود که آنها سعی داشتند تعریف کنند. "کل بازیگران، به خصوص جیمی، فوق العاده برای من دلگرم کننده بود."
چرا این فیلم برای لئو، جیمی و کوئنتین مهم بود
دفاعی که کوئنتین تارانتینو و لئو در نهایت در مورد محتوای وحشیانه فیلم داشتند این است که هیچ چیزی در مورد آن وجود ندارد که از نظر تاریخی دقیق نباشد. در حالی که کوئنتین جنبه ای از تاریخ را بازسازی کرد، همانطور که قبل از آن با Inglorious Basterds انجام داد، یک حقیقت ذاتی و دقت فوق العاده ای در طراحی لباس ها، انتخاب کلمات توهین آمیز، و نگرش کلی شخصیت ها وجود دارد.
اکثر فیلم‌های کوئنتین نوعی معنای پنهان دارند، با این حال، این یکی از آنچه در زیر خشونت پر زرق و برق، موسیقی رپ و تک‌خط‌های محتاطانه تلاش می‌کرد، آشکارتر بود. و این چیزی بود که لئو به سمتش جذب شد…
در نهایت، لئو همچنین دوست داشت که کوئنتین یک شخصیت برده طراحی کرده باشد که در نهایت خودش را آزاد کرد، به جای اینکه آزاد شود، همانطور که در فیلم های بی شماری قبل از آن به تصویر کشیده شده است. چیزی ذاتاً قدرتمند در آن وجود داشت، و در مقابل داستان عشقی حماسی بازی می کرد، و کمدی تاریک وحشیانه و خشونت سبک محبوب کوئنتین، ساختن آن را ضروری می کرد.
