اگر در زمان اکران Psycho در سال 1960 جزو آن دسته از تماشاگرانی نبودید که به سن بلوغ می رسیدند، ممکن است هیچ تصوری از تأثیر آن بر فیلم های ترسناک مدرن امروزی نداشته باشید. احتمالاً فیلم آلفرد هیچکاک را دیده‌اید، اما اگر به عکس‌های بی‌نظیر دهه 80 مانند جمعه سیزدهم و اردوگاه خواب‌آلود، و همچنین به آن وحشت‌های مدرن‌تری که در مجموعه‌های Hostel و Saw به تصویر کشیده شده‌اند، عادت داشته باشید، ممکن است رام به نظر برسد.
اما در سال 1960، شاهکار فیلم هیچکاک بازی را تغییر داد. قبل از Psycho چیزی به نام عکس اسلشر وجود نداشت. هیولاهای فیلم هیولاهای واقعی بودند و نه هیولاهای انسانی که اکنون در مناظر سینمایی ما پرسه می زنند.پیچ و خم‌های بسیار کمی وجود داشت، زیرا بیشتر فیلم‌های ترسناک فیلم‌های ساده‌ای بودند. و مطمئناً هیچ فیلمی وجود نداشت که جرأت کند حمله خشونت آمیز به یک زن برهنه را هنگام دوش گرفتن نشان دهد.
امروز، بسیاری از طرفداران ترسناک ناامید می شوند اگر خون و جرات به حداقل برسد. اگر حداقل یک چرخش در روایت فیلم وجود نداشته باشد، احساس می کنند که دچار مشکل می شوند. و اگر حداقل یک صحنه وجود نداشته باشد که برهنگی بیهوده را نشان دهد، ناراحت می شوند. اما در سال 1960، این چیزها عادی نبود. تماشاگران انتظار وحشت و ترفندهای کثیفی را که هیچکاک روی آنها بازی می کرد، نداشتند. و منتقدان فیلم نیز برای تغییر در داستان سرایی که قرار بود به آنها ارائه شود، آماده نبودند. Psycho یک مکاشفه بود، و در حالی که برخی در زمان اکران از آن متنفر بودند، از آن زمان به عنوان یک فیلم کلاسیک واقعی ترسناک شناخته شد!
همه ما گاهی اوقات کمی دیوانه می شویم
فیلم هیچکاک بر اساس رمانی ترسناک از رابرت بلوخ در سال ۱۹۵۹ ساخته شد. این کتاب و فیلم با الهام از قاتل سریالی واقعی اد جین، شخصیت صاحب متل نورمن بیتس را زنده کرد، یک قاتل سریالی تخیلی که جنایات خود را با این جمله معروف فیلم بهانه می‌کرد: «همه ما گاهی اوقات کمی دیوانه می‌شویم..'
در زمان اکران فیلم، مردم همین تصور را درباره آلفرد هیچکاک داشتند. آنها که عاشق اسرار قلب North By Northwest، Rear Window و Vertigo بودند، با وجود عنوان فیلم، احتمالاً از فیلمی که می‌خواستند ببینند، انتظار یک چیز باکلاس و هیجان‌انگیز داشتند. در عوض، آنها با یک صحنه حمام خشونت آمیز، اجساد در حال پوسیدگی، یک قاتل زنجیره ای که از جنایات خود فرار کرد، و شاید از همه تکان دهنده تر از همه، یک بازیگر نقش اول زن (جانت لی) که در اواسط فیلم کشته شد، مواجه شدند..
هیچکاک دیوانه شده بود؟
به نظر می رسید که منتقد لندن ایونینگ نیوز اینطور فکر می کرد. او گفت: «هیچکاک زمانی شهرت بزرگی را لکه دار کرده است.»
فیلم ناعادلانه توهین شد. بله، خشونت و برهنگی وجود داشت، اما مردم تصور می‌کردند که بیشتر از آنچه واقعا دیده‌اند، می‌بینند. در صحنه حمام معروف فیلم، شما بدن برهنه جانت لی را بسیار کم می بینید و هرگز نمی توانید ببینید که چاقو در گوشت او نفوذ می کند. فرش کشی که مرگ شخصیت او بود، تماشاگران را شگفت زده و ناامید کرد، اما در واقع یک حرکت درخشان بود. پیش از فیلم‌هایی مانند Deep Blue Sea و Scream که شخصیت‌های «اصلی» خود را نیز زود از پای درآوردند، به طرز ماهرانه‌ای تمایل هیچکاک را برای به هم ریختن انتظارات تماشاگران نشان داد. و در حالی که تغییر ژانر برای برخی شگفت‌انگیز بود، به هیچکاک اجازه داد تا از هر ابزار موجود در زرادخانه‌اش برای شوکه‌کردن، مزاحمت و هیجان تماشاگران استفاده کند و در نتیجه هر انتظاری را که از فیلم‌هایش داشتند را برهم بزند.
به همان شیوه ای که چاقو از پرده دوش رد شد، فیلم از تار و پود خونسردی رد شد که باعث شد تماشاگران احساس امنیت کنند. همانطور که ماریون کرین در اواسط فیلم کشته می‌شود، فیلم هر گونه امید به پایان خوش را از بینندگان فیلم از بین برد.و به همان شیوه ای که موسیقی کلاسیک برنارد هرمان نت های پیانو را به هم می زند، نت های بلند موسیقی اعصاب بیننده ای را که اکنون از هم گسیخته شده بود به هم می زند.
می بینید، هیچکاک دیوانه نشده بود. او دقیقاً می‌دانست که دارد چه می‌کند، و از ترساندن تماشاگران لذت می‌برد و در عین حال قربانیان ناخواسته فیلمش را به وحشت می‌اندازد.
روانی: فیلمی که وحشت را برای همیشه تغییر داد
اوه، مطمئناً، عناصر خاصی از Psycho وجود داشت که برای مخاطبان آشنا بود. برای مثال، خانه بیتس، با اتاق‌های دخمه مانند و گوشه‌های تاریکش، چندان بی شباهت به قلعه‌ها و خانه‌های عمارت وهم‌آوری که فیلم‌های دیگر را پر کرده بودند، نداشت. اما فیلم هیچکاک از جهات دیگری از بین مردم متمایز بود.
در حالی که قاتلان زنجیره ای قبلاً در فیلم ها ظاهر شده بودند، هیچ کدام به اندازه نورمن بیتس جذاب یا انسانی نبودند. آنتونی پرکینز عمداً اجرای خلع سلاح را ارائه می‌کند، و این کار را به خوبی انجام می‌دهد.هنگامی که در نهایت جنبه تاریک او فاش می شود، از کشف این موضوع که چهره عجیب اما دوست داشتنی در قلب فیلم در واقع یک هیولای دیوانه است، شوکه می شویم. وقتی در اوایل فیلم می‌بینیم که او در حال جاسوسی از مهمانان زنش است، اجمالی از این موضوع را می‌بینیم، اما فقط وقتی متوجه می‌شویم که نه تنها او پشت قتل‌های متل است، وحشت‌های واقعی طبیعت وحشی او را درک می‌کنیم. او لباس‌های مادر مرده‌اش را می‌پوشد.
و همانطور که قبلاً بحث شد، Psycho نیز با خشونت و برهنگی درک شده خود، و پیچ و خم های فرشی که انتظارات تماشاگران سینما را زیر پا گذاشت، پیشتاز بود.
پس از اکران فیلم، تأثیرات آن به ویژه در ژانر اسلشر مشخص شد. هیچکاک دروازه همه نوع قاتلان زنجیره ای خشن را در فیلم ها باز کرد، از قاتلان نوع بشر (سلام هانیبال لکتر) تا کسانی که تمایلات تقریباً ماوراء طبیعی دارند (مایکل مایرز، جیسون وورهیس).
برهنگی از آن زمان تاکنون نقشی در فیلم های ترسناک داشته است، اگرچه بسیاری از آنها به مراتب بیشتر از روانی هیچکاک استثمارگر بوده اند.
و ما اکنون منتظر چیزهای غیرمنتظره ای در فیلم های ترسناک خود هستیم، زیرا فیلم هایی مانند حس ششم، یتیم، و جمعه سیزدهم همگی تماشاگران را با قالیچه کشیدنی که هیچکاک با روانی لذت می برد، شگفت زده کرده اند.
روانی ژانر وحشت را برای همیشه تغییر داد، و اگر از طرفداران فیلم هایی مانند سکوت بره ها، هفت، اره منبت کاری اره مویی، و هالووین هستید، ممکن است بخواهید بایستید و به آلفرد هیچکاک، مردی که پیکربندی مجدد را انجام داد، سلام کنید. داستان‌سرایی ترسناک به چیزی که از فیلم‌های ترسناک بی‌خطر و بی‌خطری که قبل از ۱۹۶۰ ساخته شده‌اند، قابل تشخیص نیست.
